Το 424 π.Χ. ο Αριστοφάνης παρουσιάζει την κωμωδία «Ιππής» μια καυστική , αν και κωδικοποιημένη σάτιρα για τους Αθηναίους πολιτικούς , προ πάντων για τον στρατιωτικό ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης Κλέωνα. Δυόμισι σχεδόν χιλιετίες αργότερα , οι σύγχρονοι γελοιογράφοι ασκούν κριτική στα σημερινά δρώμενα με το δικό τους , ομολογουμένως απολαυστικό , τρόπο. Τα σκίτσα τους προσφέρουν στις ελληνικές εφημερίδες και τα περιοδικά μια καίρια κριτική που η ευχάριστη μορφή της δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την οξύτητα της και που μέσα όπως η τηλεόραση δεν πρόκειται να αποκτήσουν ποτέ .
Πιο συγκεκριμένα , δεν μπορείς να μην ξεχωρίσεις ανάμεσα στους σημερινούς γελοιογράφους τον Γιάννη Ιωάννου . Το πυκνό του σκίτσο , η αφηγηματική του άνεση και η σαφής πολιτική του αντίληψη , σφράγισαν την μεταπολιτευτική γελοιογραφία στην Ελλάδα. Η πορεία του στο χώρο μετράει από το ‘75 όταν δημοσιεύει τα πρώτα του σκίτσα στο «Αντί» ακολουθεί το καθημερινό «Βήμα» μέχρι το ‘81 όπου και αρχίζει να δημοσιεύεται στο «Ποντίκι» ο θρυλικός «τρίτος δρόμος».Το ‘83 κυκλοφορεί σε βιβλίο ο «Ευρωπαίος» με κόμικς δημοσιευμένα στο «Αντί».Ένα πρωτοποριακό για τα ελληνικά πράγματα πολιτικό κόμικς που εκδίδεται από τις εκδόσεις Καστανιώτη . Στη συνέχεια δουλεύει με τον «Ταχυδρόμο» , το «Σχολιαστή» , την «Πρώτη» . Το ‘90 ξεκινά τη συνεργασία του με την «Ελευθεροτυπία» ενώ δίνει σκίτσα και στις εφημερίδες της γενέτειρας «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» . Σήμερα απολαμβάνουμε τα σκίτσα του στην εφημερίδα το «Έθνος» . Ο Ιωάννου επηρεασμένος από τον Reiser και τον Volinski τάραξε την στατική πολιτική καρικατούρα που επικρατούσε στη Ελλάδα , παντρεύοντας τη λογική των κόμικς με την πολιτική γελοιογραφία , δημιουργώντας έτσι μια πρωτοποριακή στροφή και μια νέα αισθητική . Προσέθεσε στα σκίτσα του προοπτική , έπιπλα , κτίρια , κίνηση , χοντρές σκιές από μαύρο μαρκαδόρο και δημιούργησε το δικό του μοναδικό στυλ γεμάτο από καυστικό χιούμορ αλλά και βαθιά γνώση των πολιτικών πραγμάτων . Ακόμα και ο πειραματισμός του με πολιτικά κόμικς αποδείχθηκε επιτυχής (σε αντίθεση , ανεπιτυχείς ήταν η απόπειρες κάποιων να τον αντιγράψουν καταλήγοντας απλώς κακέκτυπα της γραφής του).
Πιο συγκεκριμένα , δεν μπορείς να μην ξεχωρίσεις ανάμεσα στους σημερινούς γελοιογράφους τον Γιάννη Ιωάννου . Το πυκνό του σκίτσο , η αφηγηματική του άνεση και η σαφής πολιτική του αντίληψη , σφράγισαν την μεταπολιτευτική γελοιογραφία στην Ελλάδα. Η πορεία του στο χώρο μετράει από το ‘75 όταν δημοσιεύει τα πρώτα του σκίτσα στο «Αντί» ακολουθεί το καθημερινό «Βήμα» μέχρι το ‘81 όπου και αρχίζει να δημοσιεύεται στο «Ποντίκι» ο θρυλικός «τρίτος δρόμος».Το ‘83 κυκλοφορεί σε βιβλίο ο «Ευρωπαίος» με κόμικς δημοσιευμένα στο «Αντί».Ένα πρωτοποριακό για τα ελληνικά πράγματα πολιτικό κόμικς που εκδίδεται από τις εκδόσεις Καστανιώτη . Στη συνέχεια δουλεύει με τον «Ταχυδρόμο» , το «Σχολιαστή» , την «Πρώτη» . Το ‘90 ξεκινά τη συνεργασία του με την «Ελευθεροτυπία» ενώ δίνει σκίτσα και στις εφημερίδες της γενέτειρας «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» . Σήμερα απολαμβάνουμε τα σκίτσα του στην εφημερίδα το «Έθνος» . Ο Ιωάννου επηρεασμένος από τον Reiser και τον Volinski τάραξε την στατική πολιτική καρικατούρα που επικρατούσε στη Ελλάδα , παντρεύοντας τη λογική των κόμικς με την πολιτική γελοιογραφία , δημιουργώντας έτσι μια πρωτοποριακή στροφή και μια νέα αισθητική . Προσέθεσε στα σκίτσα του προοπτική , έπιπλα , κτίρια , κίνηση , χοντρές σκιές από μαύρο μαρκαδόρο και δημιούργησε το δικό του μοναδικό στυλ γεμάτο από καυστικό χιούμορ αλλά και βαθιά γνώση των πολιτικών πραγμάτων . Ακόμα και ο πειραματισμός του με πολιτικά κόμικς αποδείχθηκε επιτυχής (σε αντίθεση , ανεπιτυχείς ήταν η απόπειρες κάποιων να τον αντιγράψουν καταλήγοντας απλώς κακέκτυπα της γραφής του).
